Wraak of geen wraak, dat is de vraag…

Er zijn dagen dat ik naar situaties in mijn leventje kijk en mijn ‘geen genade modus’ aan gaat. Tja, dat is niet mijn schuld…Ik ben een ego en daarmee heb ik alles verklaard. Ik moet me tegenwoordig aan de regels van Ernestine houden, maar tjonge jonge er waren tijden dat ik dagelijks klaar stond om ten strijde te trekken.

Als iemand mij beledigde en dat is niet zo heel moeilijk, kan ik melden… sprong ik meteen op om te reageren. Een van mijn favoriete activiteiten was om manieren te verzinnen om terug te betalen. Zeg nou zelf… als we mensen overal mee weg laten komen, waar moet het heen met deze wereld? Het bedenken van dingen om de ander dezelfde pijn te laten voelen was een geruststellende bezigheid en een manier om met mijn eigen pijn om te gaan. Oog om oog… toch? Geen genade! Het kwam nooit bij mij op dat de ander een verklaring zou kunnen hebben of ook reageerde vanuit pijn. Nee, kom op zeg… Als je iets doet, moet je er voor boeten! Wraak was op zijn plaats. In die dagen, toen er nog geen regels waren (laat een melancholisch zuchtje ontsnappen) was ik snel met handelen.

Toen ik vaker pijnlijke dingen meemaakte, leerde ik dat de tijd nemen voor het terugbetalen beter was. Soms raadpleegde ik een collega ego om te kijken of mijn plan wel zou werken. Samen lachten we ons suf over het idee en zagen de ‘dader’ voor ons terwijl hij of zij de trekken thuis kreeg. Ok, eerlijk is eerlijk.. Ernestine heeft me wijze lessen geleerd. Ze liet me inzien dat wraak niet altijd zoet is. Het euforische gevoel bleef nooit lang en gek genoeg bleef ik in cirkeltjes lopen. Dezelfde situaties kwamen steeds weer terug. Het leek erop dat terugbetalen het werkelijke probleem (natuurlijk niet veroorzaakt door mij!) oploste. Ik heb heel sporadisch nog neigingen om nare plannetjes te bedenken, tja… maar ik doe er niets mee. Het antwoord op de vraag ‘wraak of geen wraak?’ moet dus zijn ‘geen wraak’ zelfs als het moeite kost om je in te houden..

Liefs,
Betty